Ο Κώστας ο Γιαννακίδης αποφάσισε να γράψει ένα άρθρο για τα 30 χρόνια απο τη στιγμή που εξεδόθη η πρώτη Ελληνική εφημερίδα στο διαδίκτυο. Μου ζήτησε κάποιες πληροφορίες και ιδού το αποτέλεσμα, δικές του και δικές μου αναμνήσεις απο τον Αύγουστο του 1995.
Ακολουθεί τεράστια ανάρτηση, ας πούμε ιστορικού ενδιαφέροντος, καθώς συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από την εμφάνιση της πρώτης ελληνικής εφημερίδας στο Internet. Υπάρχει η δική μου αφήγηση και ακολουθεί η αφήγηση του George Michalopoulos. Η ανάρτηση όπως και η ανάμνηση του εγχειρήματος, αφιερώνονται στη μνήμη του Λάζαρος Χατζηνάκος
Η πρώτη ελληνική εφημερίδα στο Internet
Ηταν το βράδυ της 13ης Αυγούστου 1995 όταν ανέβηκε για πρώτη φορά στο δίκτυο η ηλεκτρονική έκδοση των εφημερίδων «Μακεδονία» και «Θεσσαλονίκη» του, παραπαίοντος, Δημοσιογραφικού Οργανισμού Βελλίδη. Για λόγους ιστορικής ακρίβειας να σημειώσω ότι επρόκειτο για την ηλεκτρονική έκδοση της «Θεσσαλονίκης», πλην όμως δεν μπορούσε να μείνει έξω από το εγχείρημα η «Μακεδονία», ως η προμετωπίδα του Οργανισμού.
Ηταν η πρώτη είσοδος ελληνικής εφημερίδας στο internet και σίγουρα μία από τις πρώτες στην Ευρώπη. Δύο εβδομάδες αργότερα εμφανίστηκε το enet.gr της «Ελευθεροτυπίας» που στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στο πρωτοποριακό, για την εποχή, ένθετο Info, το οποίο σημαδεύτηκε από τον τραγικό θάνατο των βασικών συντελεστών του σε τροχαίο δυστύχημα. Και αυτή η πληροφορία, για την επικείμενη εμφάνιση του enet ήταν που τα άλλαξε όλα. Αν δεν το μαθαίναμε, ίσως και να μην κάναμε τίποτα. Αλλά, βλέπετε, θέλαμε να βγούμε…μπροστά από τους Αθηναίους !!
Το κωμικό της υπόθεσης ήταν πως εκείνα τα χρόνια, οι εφημερίδες του Οργανισμού Βελλίδη ήταν τεχνολογικά απαρχαιωμένες με παραγωγή υπό τη μέθοδο της φωτοσύνθεσης που οι εφημερίδες της Αθήνας είχαν αφήσει πίσω τους.
Εκείνα τα χρόνια, λοιπόν, συνδεόμασταν στο δίκτυο μέσω μικρών εταιρειών που έπαιρναν τηλεφωνικές γραμμές και συνέδεαν πάνω τους modems. Εσύ, από το σπίτι, καλούσες τη γραμμή και αν την έβρισκες ελεύθερη, πετύχαινες σύνδεση σε ταχύτητες που οι νεότεροι δεν μπορούν ούτε να διανοηθούν -ας πούμε 9.600 kbs, όση και η ταχύτητα του fax.
Μία από τις εταιρείες αυτές, στη Θεσσαλονίκη, ήταν η Hypernet, του Δημήτρη Χατζόπουλου που είχε στήσει μερικά modem σε ένα μικρό γραφείο στην Ερμού, στο ύψος της Αριστοτέλους. O Δημήτρης, τα ίχνη του οποίου έχω χάσει, ήταν αυτό που σήμερα θα περιγράφαμε ως «geek». Μέσω της Hypernet έχει αποκτήσει πρόσβαση στο δίκτυο μία παρέα που, εκείνο τον καιρό, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να συζητάει για το internet και να ανακαλύπτει καινούργιες γνωριμίες ανά την υφήλιο, κατά βάση τις ΗΠΑ.
Στο παρεάκι αυτό είναι, μεταξύ άλλων, η Lamprini Thoma (ο άνθρωπος στον οποίο έστειλα το πρώτο μου email κάπου στο 1992), ο χαρισματικός, με οτιδήποτε φέρει motherboard και πληκτρολόγιο, George Michalopoulos, ο Κώστας Συμεωνίδης (https://www.facebook.com/ksymeon) άνθρωπος των υπολογιστών και αυτών. Με τον Γιώργο, τη Λαμπρινή και τον Stratos Safioleas στήσαμε το Δεκέμβριο του 1995 την ημερίδα «Ελληνισμός στον Κυβερνοχώρο», στα πλαίσια του πρώτου Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού -ναι ήμασταν κανονικά alien για την εποχή. Ο Γιώργος και ο Στράτος θα έχουν πολλά να αφηγηθούν σχετικά.
Διευθυντής στην εφημερίδα «Θεσσαλονίκη» ήταν ο μέντορας μου, ο άνθρωπος που μου έδωσε κίνητρο να ασχοληθώ με αυτά τα πράγματα, ο αείμνηστος Λάζαρος Χατζηνάκος. Ο Λάζαρος έδωσε το σήμα. Ο τεχνικός διευθυντής του Οργανισμού Βελλίδη, ο Σπύρος Φονταράς, o συνεργάτης του Βασίλης Ξανθόπουλος Vasilis Xan και ο Ρήγας Δρανίτσας, υπεύθυνος για την παραγωγή ύλης, ήταν από την πλευρά της παραγωγής. Εγώ έκανα, ας πούμε, αρχισυνταξία και το σύνδεσμο με την άλλη πλευρά, στην οποία ήταν ο Χατζόπουλος, ο Μιχαλόπουλος και ο Συμεωνίδης. Αυτοί παραλάμβαναν το υλικό με email σε μορφή απλού text και στη συνέχεια το ανέβαζαν στο δίκτυο.
H home page ήταν αυτή που βλέπετε στη φωτογραφία. Τόσο πρωτόγονη, αλλά και μοναδική στην εποχή της. Τι ανταπόκριση είχε το εγχείρημα; Στην Ελλάδα δεν κουνήθηκε βλέφαρο. Στο εξωτερικό, ειδικά στην Αμερική, οι Ελληνες το υποδέχθηκαν ως επαναστατικό. Δεν ήταν και λίγο να διαβάζεις νέα από την πατρίδα την ίδια μέρα που έβγαιναν και στο χαρτί. Στο email που βλέπετε στη φωτογραφία, ένας ενθουσιώδης Ελληνας επιστήμονας από το Βερμόντ, εκφράζει την ικανοποίηση του.
Πόσο κράτησε όλο αυτό; Ούτε ένα χρόνο. Στις 4 Ιουλίου 1996 οι εφημερίδες έκλεισαν λόγω οικονομικών προβλημάτων, που αποτυπώθηκαν και στις οφειλές πάνω στην πλάτη του Δημήτρη Χατζόπουλου της Hypernet -η κίνηση δεδομένων ήταν τεράστια για την εποχή.
Και ναι, όπως συνηθίζεται να λέγεται σε αυτές τις περιπτώσεις, θα σας πω και εγώ ότι ήταν ωραία χρόνια. Κάναμε κάτι τόσο νωρίς, ώστε, σχεδόν, δεν είχε νόημα. Λίγο μετά άρχισαν οι συζητήσεις για το μέλλον του Τύπου στην εποχή του internet. Και όλοι έλεγαν ότι οι εφημερίδες δεν κινδυνεύουν επειδή δεν μπορείς να πας στην τουαλέτα με υπολογιστή. Ηρθε όμως το smartphone.
Ακολουθεί η αφήγηση του George Michalopoulos
Ο καθένας το αποκαλούσε διαφορετικά. Ο Λάζαρος Χατζηνάκος και ο Κώστας Γιαννακίδης, το αποκαλούσαν Διαδίκτυο. Εγώ το αποκαλούσα Internet, η Lamprini Thoma το αποκαλούσε “το Ιντερνέτς”.
Με Χατζόπουλο, Συμεωνίδη, ήμασταν μια παρέα “κομπιουτεράδων” απο τα 80’ς, είχαμε γνωριστεί απο τα modems μας, στην προ-internet εποχή.
Εγώ “έβαλα” την Λαμπρινή στο ιντερνέτς, ενθουσιάστηκε και έψησε τον Λάζαρο να μας δώσει 500 λέξεις την εβδομάδα στην εφημερίδα “Θεσσαλονίκη”. Εκεί γνωρίστηκα και με τον Γιαννακίδη.
Στις 4 Αυγούστου του 1995, θα γινόταν μια συνάντηση Ελλήνων που γνωρίζονταν απο τη “λίστα” Hellas, στο Ναύπλιο. Τις συναντήσεις αυτές, τις ονόμαζαν Porky. Με την Λαμπρινή ψήσαμε τον Λάζαρο, να πάμε να κάνουμε ρεπορτάζ. Δεν ήθελε και πολύ, ο Λάζαρος είχε μυριστεί ότι αυτό ήταν το νέο μέσο επικοινωνίας.
Έτσι λοιπόν, με Citroen AX (γεννημένος νικητής) δανεικό, κοιμήθηκα αποβραδίς στης καλής μου, το γλεντήσαμε λίγο παραπάνω και 9 μήνες μετά εμφανίστηκε ο Οδυσσέας. Το επόμενο πρωί, μαζέψαμε την Αγγελική (με ψευδώνυμο Νταλικιέρισα) και τον Θεολόγο Λιοτόπουλο και κατηφορίσαμε για Ναύπλιο.
Το τι έγινε στο Porky μένει στο Porky, η ουσία είναι πως στα τραπέζια, τους καφέδες και τα μπάνια, περιφερόταν μέλος της ομάδας του enet.gr διατυμπανίζοντας ότι τον Σεπτέμβριο η Ελευθεροτυπία θα ήταν η πρώτη εφημερίδα στο διαδίκτυο.
Αμ δε! Στις 6 Αυγούστου, ανεβαίνοντας προς Θεσσαλονίκη, η Λαμπρινή επεξεργαζόταν στο μυαλό της το σχέδιο.
Την επομένη συγκαλεί σύσκεψη στην εφημερίδα με Χατζηνάκο και Γιαννακίδη, αρχίζοντας με την χαριτωμενιά: «Λαζαράκο μου, αγαπημένε μου διευθυντή…»
Καλά τριβόλια όπως καταλαβαίνετε και ο μακαρίτης και ο Γιαννακίδης. Και το σχέδιο της ηλεκτρονικής έκδοσης μπήκε σε εφαρμογή. Ο Χατζόπουλος θα έπαιρνε καθημερινά το αρχείο από τη φωτοσύνθεση και με ένα προγραμμα του Συμεωνίδη θα το μετέτρεπε σε html και θα το “ανέβαζε” στο hyper.gr/makthes.gr
Eγιναν κάποιες δοκιμές και στις 13/8/1995 το βραδάκι, εκδόθηκε η πρώτη διαδικτυακή εφημερίδα και γράφτηκε στην Iστορία.
Μόλις σιγουρευτήκαμε ότι όλα πήγαν καλά, αναγγείλαμε την ηλεκτρονική έκδοση στις λίστες και πήγαμε με τον Συμεωνίδη πίσω από τον Χορτιάτη, να ξαπλώσουμε στην ύπαιθρο, να χαλαρώσουμε και να δούμε την βροχή των μετεωριτών, εκείνες τις μέρες έχει Περσίδες.
Πολλά χρόνια μετά, το 2007 νομίζω, στις αρχές Αυγούστου, είμαι στην Φωκίωνος Νέγρη και πίνω καφέ, όταν χτυπάει το τηλέφωνο, είναι ο Γιαννακίδης και μου ζητάει λεπτομέρειες για ένα παρόμοιο άρθρο που γράφει. Του λέω ότι θα συνεννοηθώ με τον Συμεωνίδη και θα επανέλθω, παίρνω τον Κώστα στο Λονδίνο και μου λέει «σου στέλνω κείμενο, φωτογραφία πάρε απο το Facebook». «Από το ποιο;» του λέω εγώ και έτσι ανακάλυψα το Facebook 
