Μια σειρά αναρτήσεων σχετικά με την συναυλία των U2 @ Thessaloniki που έγινε στις 26.9.1997. Είναι αρχές του 1997, εργάζομαι στον Οργανισμό Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Θεσσαλονίκης, στην μηχανοργάνωση και ένα μεσημερι ανεβάζω ένα pc στη “σοφίτα”. Η “σοφίτα” ήταν το γραφείο του Καλλιτεχνικού Διευθυντή, τότε του κ. Π. Θεοδωρίδη, που οι φίλοι του τον φώναζαν Πετεφρή. Στο νεοκλασσικό της Β. Ολγας 105, η σοφίτα ήταν ένας χώρος καμμια 40-50τμ, όπου ο Θεοδωρίδης είχε το γραφειο του, ένα συνεδριακο τραπέζι και κάτι καναπέδες για μεσημεριανές σιέστες.
Χτυπάω λοιπόν την πόρτα, μπαίνω μέσα με το pc αγκαλιά, χαιρετώ, μόλις είχαν αποφάει και ηταν αραχτοί ξυπόλητοι στους καναπέδες, το αφήνω σε ενα γραφειο και καθώς πάω να φύγω, ο κ. Θεοδωρίδης μου απευθύνει το λόγο: -Κύριε Μιχαλόπουλε να σας ρωτήσω κάτι;
-Ότι θέλετε κύριε Θεοδωρίδη, του απαντώ εγώ.
-Ένα συγκρότημα της διεθνούς μουσικής, νεανικό, των τελευταίων χρόνων, τους U2, τους γνωρίζετε;
Εκεί είναι που σκέφτεσαι, αφού με τρολλάρει και ο Πετεφρής, να παω να πνιγώ..
Παίρνω ένα σοβαρό ύφος, προσπαθω να καταλάβω αν μου κάνουν πλάκα, αλλά φαίνεται πως και η παρέα του περιμένει την απάντηση μου..
-Ναι κύριε Θεοδωρίδη, τους γνωρίζω, όπως και πάρα πολύς κόσμος, έχουν απήχηση παγκοσμίως, αλλά και στην Ελλάδα, όχι μόνον στη νεολαία, αλλά και σε μεγαλύτερες ηλικίες.
-Δηλαδή, νομίζετε πως αν τους φέρναμε σαν Οργανισμός στη Θεσσαλονίκη, θα μπορούσε η συναυλία τους να καλύψει τα έξοδα της;
-Νομίζω πως μια τέτοια συναυλία θα μάζευε κόσμο, όχι μόνον απο την Ελλάδα, αλλά από όλα τα Βαλκάνια.
-Σας ευχαριστώ πολύ, καλό απόγευμα, μου είπε και αποχώρησα..
Μετά απο λίγες μέρες, με έστειλαν με έναν φωτογράφο, να φωτογραφήσουμε το μέρος που θα γινόταν η συναυλία, να σκαννάρει ο Πανούλης ο Χαραμόγλου στα “ζαφείρια” του και να αφαιρέσω τα φωτιστικά σώματα στο photoshop.
Αλλά αυτά είναι άλλη ιστορία, η οποία θα δημοσιευτεί εν καιρώ 🙂
