Μερικά παραλειπόμενα απο την προετοιμασία της συναυλίας των U2 @ Thessaloniki που έγινε στις 26.9.1997.. από ότι μάθαμε τότε λοιπόν, υπήρχαν 3 “σετ”. Οπότε το ένα έπαιζε στο Βελιγράδι, το άλλο στηνόταν στη Θεσσαλονίκη και το τρίτο ήταν στον δρόμο για το Τέλ Αβίβ. Οι συναυλίες γινόσαντε με 3-4 μέρες διαφορά μεταξύ τους.
Μιλάμε για εκείνο το απίστευτο video wall των 120 μέτρων, μόλις είχε ανακαλυφθεί το μπλέ λέντ (blue led) πράγμα που σημαίνει οτι μπορούσε να υπάρξει led video wall με χρώματα που να πλησιάζουν την πραγματικότητα. Μέχρι τότε υπήρχαν μόνον κόκκινα και πράσινα. Αλλά ας ειναι καλά ο κ. Shuji Nakamura (πλήρες βιογραφικό εδώ) που στα μέσα των 90’ς εφηύρε το μπλέ και ειδαμε λίγο σωστό χρώμα.. Και βέβαια η παραγωγή των U2 που φρόντισε να το ενσωματώσει στο show.
Μιλώντας για το Video wall, επειδή στηνόταν με πλάτη στη θάλασσα και ηταν κομμάτια των 1.5χ1μ περίπου, είχαμε την ιδέα με τον φίλο μου το Γιάννη να ερθουμε βράδυ με μια βάρκα και να κλέψουμε μερικά κομμάτια, για να τα πάμε να τα μοντάρουμε στο γήπεδο, στην Τούμπα. Το σχέδιο κρίθηκε ανεπαρκές, γιατι δεν έπρεπε να πάμε με βάρκα, αλλά με μαούνα, οποτε δεν προχώρησε.
Ξαναπάμε στην αρχή, που αποφασίστηκε η συναυλία, επιλέχτηκε ο χώρος και δόθηκε το ΟΚ απο τον Ο.Λ.Θ. Ο φωτογράφος της Πολιτιστικής, πιθανά ο Νώντας ο Στυλιανίδης, πήγε και τράβηξε φωτογραφίες το χώρο. Οι φωτογραφίες τυπώθηκαν και τις πήρε στο ατελιέ ο Πάνος ο Χαραμόγλου (R.I.P.) για να τις σκαννάρει. Ειχε κάτι φοβερά σκάννερ, που τα αποκαλούσε με στοργή “τα ζαφείρια μου”. Βγάζει λοιπόν κάτι θηριώδη αρχεία, αλλά επειδή είχαν πολλή δουλειά, ανέθεσαν σε εμένα, απο μια φωτογραφια του χώρου, να αφαιρέσω ένα φωτιστικό σώμα υψους 60 μέτρων, για να στειλουμε την φωτογραφια στην Αγγλία, να δούν και οι U2 που θα παίξουν. Είχε βγει η έκδοση 4 του Photoshop, υπήρχε και για PC, αλλά εμείς δεν την είχαμε.. οπότε, η αφαίρεση του φωτιστικού σώματος έπρεπε να γινει με Photoshop 3. Καταλαβαίνουμε όλοι ότι ήταν μια εξαιρετικά δυσκολη και χρονοβόρα διαδικασία, που έπρεπε να γίνει “χτες”. Μετά απο πολύ ξενύχτι, τα κατάφερα, το αρχείο γράφτηκε σε cd (sic) και εστάλη με ΕΛΤΑ στο συγκρότημα. Εφτασε στα χέρια της παραγωγής με Royal Mail b;eβαια.. Ολα αυτά κανένα δεκάμηνο πριν την συναυλία.
Η διοίκηση του ΟΠΠΕΘ (Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας – Θεσσαλονίκη) αποφάσισε να διαθέσει απο 2 εισιτήρια σε κάθε αριθμό ταυτότητας, με προκράτηση. Η προκράτηση γινόταν είτε μέσω Internet (sic) είτε τηλεφωνικά, είτε στα γραφεία της Πολιτιστικής, σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Ετσι μαζεύτηκαν οι λίστες με τους περίπου 30.000 αριθμούς ταυτότητας για να γίνει η διάθεση των εισιτηρίων καμμιά 10αριά μέρες πριν τη συναυλία. Αν θυμάμαι καλά, είχαν βγει 55.000-60.000 εισιτήρια.
Τεχνικά, είχα στήσει ένα συστημα με Microsoft SQL (συγχωράτε με, δεν βρηκα τίποτε αλλο, ήτανε και 1996), που μέσω ODBC driver και IIS μπορούσε να “μιλήσει” με φόρμες στο WWW. Αυτό ήταν και το σύστημα που χρησιμοποιούσαμε στο backoffice, οταν έπαιρνε κάποιος τηλέφωνο για να δώσει τον αριθμό ταυτότητας του, ο υπάλληλος έλεγχε στο σύστημα εάν υπάρχει ήδη. Εάν δεν υπήρχε, γινόταν η καταχώριση, αλλιώς, “σπίτι σου γρήγορα”.. Στο κεντρικό κτίριο της Πολιτιστικής, στη Β. Ολγας 105 (το νεοκλασσικό που τώρα ανήκει στον Ιβάν Σαββίδη) είχαμε έναν server που εξυπηρετούσε το www της πολιτιστικής, συνδεμένο με μια μισθωμένη γραμμή (leased line) 33600baud με την Forthnet.
Κάπως έτσι συνδεόταν και τα περιφερειακά γραφεία με το κεντρικό, ακόμα και η Αθήνα, είχαμε γραφεία στην Πανεπιστημίου αν θυμάμαι καλα. Και βέβαια στην Πλ. Αριστοτελους, έξω απο την Εκθεση και αλλού.. Όταν ήρθε η ώρα και βγήκαν τα εισιτήρια καταλαβαίνετε πως ανά γραφείο διάθεσης, έπρεπε να τυπωθούν λίστες με 30000 γραμμές (τους αριθμους ταυτοτητας). Εκεί πρεπει να τον πήγαμε τον Αμαζόνιο κανένα μέτρο προς τα μέσα.. οπως καταλαβαίνετε, οι ουρές στα εκδοτήρια ήταν ατελείωτες.. Στην παρακάτω φωτο, εικόνα απο την πλατεία Αριστοτέλους, την πρώτη μέρα διάθεσης των εισιτηρίων..
Μη χαθούμε, έπεται και συνέχεια…
